In de jaren 1920 zijn er steeds meer kernen. Ook in de landen om ons heen wordt geëxperimenteerd met de invloed van werknemers op de bedrijfsvoering door middel van het oprichten van raden of het opnemen van werknemers in de Raad van Commissarissen. De Weimarer Replubliek (Duitsland) kent sinds 1920 een wet voor de ‘Betriebsrat’ (OR).
In Nederland wordt er flink gediscussieerd over het vormgeven van medezeggenschap. Het Nederlands Verbond van Vakverenigingen (NVV) en de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP) komen in 1923 met een wetsvoorstel voor een Wet op Ondernemingsraden. Het voorstel omhelst een zelfstandige OR met een eigen dagelijks bestuur, een concept dat we bij de WOR van 1979 weer terugzien. In 1923 is de tijd er blijkbaar nog niet rijp voor. Het Christelijk Nationaal Vakverbond (CNV) toont zich niet enthousiast en de werkgever verklaren zich fervente tegenstanders van het wetsvoorstel. Uiteindelijk wordt het wetsvoorstel niet aangenomen en moeten we nog tot 1950 op de eerste Wet op de Ondernemingsraden wachten.
