Blog

Er is een tijd van komen, en een tijd van gaan. Dat zinnetje spookt OR-voorzitter Hans steeds door het hoofd. Want na twee periodes “gewoon” lid te zijn en daarna tweemaal het voorzitterschap, wil hij het stokje graag doorgeven. Een aantal andere OR-leden, die letterlijk aan het vergrijzen zijn, denken er net zo over. Hoog tijd voor nieuw bloed.

Op het eerste gezicht ziet het er allemaal goed uit. Zeker 4 á 5 collega’s van in de dertig en veertig willen wel. Zelfs 3 vrouwen, tot nu toe ondervertegenwoordigd in de OR, tonen belangstelling. Op een OR van 11 leden een behoorlijke vernieuwing. Dat ziet er dus goed uit voor de verkiezingen.

De enige belemmering lijkt nog de faciliteiten. Enkele potentiële kandidaten hebben werkzaamheden dat ze nu niet kunnen combineren met de taken van een OR. Zij willen echt zekerheid over de beschikbare tijd en wie hen dan vervangt. Daarbij weten de meesten eigenlijk nog weinig van het OR-werk. Ze willen zo snel mogelijk op cursus en hopen op een soort coaching door de “oudjes”. Daar is wel het een en ander op te bedenken.

De verkiezingen zijn al gepland als de omstandigheden ineens drastisch veranderen. Het bedrijf staat er ineens onverwachts slechter voor dan gepland. Een grote order die niet doorgaat, een faillissement bij een klant en oplopende kosten. Het is allemaal nog niet helemaal inzichtelijk maar wel dat een reorganisatie met verlies aan banen onvermijdelijk lijkt. De OR en de bonden zijn door de hoofdlijnen op de hoogte gesteld. Er zal veel van ze verwacht worden.

Hans, en de anderen die op willen stappen, bekruipt het gevoel nu nog niet weg te kunnen. Zij kennen de bestuurder en HR, ze weten de bonden te vinden en hebben dit ook eerder meegemaakt. Bovendien, in zo’n onzekere tijd verkiezingen houden kan tot het idee leiden dat de OR zich niet van de ernst van de situatie bewust is.

Wat doe je startende OR-leden niet aan in zo’n situatie? Nog even blijven dus. Iets waar de bestuurder, die daar formeel akkoord mee moet gaan, het helemaal mee eens is.